با تو بودن هایمان

امروز نَودمین روز با هم بودنمونه.با لطف خدا سه ماهه اول رو به پایان رسوندیم.

شکر خدا توو این مدت نه از ویار رنج بردم و نه از درد و....

فقط تنها تغییری که داشتم و همچنان هم دارم ،خواب الوگی و احساس خستگی.

خدا رو شکر شما صحیح و سالمی.این خبر رو دکتر قاسمیان وقتی رفتم

سونوی غربالگری بهم گفت.

ولی فقط خدا میدونه توو اون 10 دقیقه ای که شما رو از همه لحاظ معاینه کرد

چی سرم اومد.

اول که رو تخت خوابیدم و دکتر شما رو با دستگاهش پیدا کرد ،دل توو دلم نبود واسه دیدنت.

و سریع به دکتر گفتم میشه منم ببینمش ؟دکتر هم گفت بله.

و من برای اولین بار شما رو توو خواب نازت دیدم.عجب لحظه ای ....

بهت گفتم جووووون عزییییزم...

و بعد از دلدادگی هامون دکتر گفت خوب بسه دیگه بزارین من به کارم برسم که

کارم بسیار حساسه.

دکتر این رو گفت و مشغول شد من هم نگاهم رو دوخته بودم به نگاه دکتر.حدود 7-8دقیقه ای

مشغول معاینه شما بود و من از طرز نگاه دکتر به شما دچار نگرانی و استرس بیش از

حدی شدم که هیچگاه اون حال رو نداشتم.همینجور اشک میریختم.

باباییت هم کنار دکتر ایستاده بود و برای اروم کردن من با ایما و اشاره بهم میگفت

که شما داری دست و پای کوچولوت رو حرکت میدی.

ولی با این وجود من دست از افکار منفی بر نداشتم و از درون میلرزیدم.

تا اینکه بلاخره کار دکتر تموم شد و گفت همه چی خوبه.

راستی دوباره به دکتر گفتم من میخوام حرکت کردن بچه رو ببینم.دکتر هم با دستگاش کلی

تلاش کرد تا شما رو بیدار کنه.نمیدونم من خوابالوت کردم  یا شما من رو خوابالو کردی.

خلاصه شما بیدار شدی و برا مامان دست و پا و سرت رو تکان دادی.

در اخر اینکه یه چند شبی هست که وقتی غروب میشه حالم یه جورایی میشه.

به بوی غذا در حال پخته شدن حساس شدم و بسیار بسیار تنبل شدم.

خدارو شکر که باباییت مثل همیشه درکم میکنه و همه جوره مراقبمون هست.

جنسیت شما همچنان برای ما مجهول.ولی این رو بدون اقا باشی یا خانم ،تکرار میکنم

خانم باشی یا اقا ،واسه من و بابا خاص ترین و عزیز ترین هدیه خدایی....